Ik zie mij, ik zie jou

Echt gezien worden, dat willen we allemaal graag.
En toch, als ik terugkijk dan zijn er momenten geweest dat ik me het liefst verstopte.
Periodes dat ik niet écht gezien wilde worden.
Nu kan ik begrijpen dat ik dat zo voelde, omdat ik mezelf niet was.
Iemand zou door kunnen hebben dat ik niet goed in mijn vel zat.
Dat ik een rol aan het spelen was.
Dat ik ongelukkig was.
Mijn systeem vond het indertijd blijkbaar gemakkelijker om weg te kijken.
Me terug te trekken.
Ik was op die momenten niet blij met wie ik was, kon mezelf niet aankijken.
Dus zag ik mezelf niet, was niet in verbinding met mij.
Dat maakte, logischerwijs, dat ik ook niet in verbinding kon zijn met anderen.

In 2016 beleefde ik zo’n intense periode.

Ik verloor in korte tijd de grip op mijn leven, op verschillende terreinen.
Ik vond dat ik overeind moest blijven.
Mijn kinderen, familie, vrienden en collega’s mochten niet zien dat ik het zwaar had.
Ik moest sterk zijn, ik was nodig op veel plekken.
Dacht ik…
Het was waarschijnlijk gewoon een excuus.
Omdat de pijn te heftig was en ik als de dood was dat het me zou breken.
Ik was bang. Bang om de controle los te laten.
Bang om de pijn aan te kijken, de schaamte en het verlies.
Bang om mezelf aan te kijken, met al dat gevoel en die dreigende diepte.
Ik keek weg.
Gelukkig waren er mensen die niet weg keken.
Mensen die mij écht zágen. Ze zagen me beter dan ik mezelf kon zien in die periode.
En zij waren niet bang voor de diepte.
Mijn vader, in die dagen terminaal ziek, zag mij.
Op zijn sterfbed (letterlijk, naast hem liggend met een kopje thee) vond ik ruimte en rust.
Hij zou dit leven verlaten en wist mijn pijn in perspectief te zien.
Hij zag mij, hij keek naar me vol vertrouwen.
Ik voelde dat hij wíst dat ik ook hier weer uit zou komen.
Ik las mijn eigen kracht in zijn ogen. Ik vond mezelf terug in zijn ogen.
Het heeft me zo geholpen.
Het was het begin van een proces van bewustwording.
Ik zocht naar een manier om mezelf écht te leren kennen, zodat ik betere keuzes zou leren maken. Keuzes die me dienen, die maken dat ik blij ben met mezelf.
Keuzes die passen bij wie ik in de kern ben, zodat ik mezelf weer her-ken.
Ik koos voor het pad van NLP, en veel meer dan dat. Dat kon ik toen nog niet vermoeden.
Nu zie ik mezelf weer, en daardoor zie ik jou ook.
Ik hoef niet meer weg te kijken voor jouw pijn, omdat ik ook de mijne aan kan kijken.
De angst voor de diepte is vaak erger dan de diepte zelf.
Ik ben niet meer bang voor de diepte.
Ik zie mij, ik zie jou.

ik zie mij, ik zie jou

ik trek me terug
in mijn eigen schulp
je hoeft me niet te zien
ik vraag niet om jouw hulp

je kijkt me aan
je ziet mijn verdriet
ik sla mijn ogen neder
ik wil jouw meelij niet

ik wankel zo
zie mezelf niet meer
dat wat me overkwam
straks haalt het me nog neer…

je kijkt me aan
oordeel-loze blik
het geeft me vertrouwen
jij ziet mijn ware ik

en dan opeens
een glimp van her-ken
ineens weet ik zeker
dat ik er nog steeds ben

ik kijk mij aan
en alles wat er is
het was er al die tijd al
de angst bleek een vergis

nu zie ik jou
omdat ik mij zie
wees maar niet bang
je breekt niet een twee drie

? Francy ?