Het genoegen van genoeg

Voorbij de angst voor schaarste en het verlangen naar meer, ligt het genoegen van genoeg.
Het genoegen van genoeg mogen we herkennen in veel!
Het zit als een rode draad verweven in ons hele leven.
Net als angst voor schaarste.
Ik ken haar ook:
Te weinig geld of spullen
Te weinig vrije tijd
Te weinig persoonlijke groei
Te weinig liefde/aandacht
Te weinig lekkere dingen op tafel als er mensen over de vloer zijn
Te weinig opbrengsten, citoscores moeten in de lift
Te weinig pakjes onder de boom
Zo kan ik nog wel even doorgaan…

Geland

“Ben je inmiddels geland?”
Deze vraag wordt me nog regelmatig gesteld.
En dan te bedenken dat ik al weer even lang thuis ben dan ik ben weggeweest.
Zeven weken ben ik inmiddels terug op de thuisbasis.
Ook dit waren weer intense weken.
Op een heel andere manier dan de weken in Wales.
In Wales schreef ik in dit tijdsbestek een compleet boek.
Eenmaal thuis kwam er in datzelfde tijdsbestek geen woord van mijn hand.
Dat betekent niet dat er niets gebeurde.
Het tegendeel is waar…

Voel je je wel eens alleen? Een mooie vraag die mijn moeder me laatst stelde.
Ja, ik voel me wel eens alleen.
En dat ben ik ook. Net als jij en alle andere mensen op de wereld.
Ze vroeg het omdat ze weet dat ik veel vragen stel bij het huidige beleid, bij de maatregelen, bij het vaccineren en bij de toekomst van deze aarde en onze kinderen.
Ik ben me erg bewust van de tweedeling die er ontstaat en die door media en overheid eerder gevoed dan geheeld wordt.
Het baart me zorgen dat we snottebellen van kinderen als een potentieel gevaar moeten zien, i.p.v. de weg van en naar natuurlijke weerstand.
Ik kan wel huilen wanneer het gevoel me bekruipt dat de angst die we nu collectief voorgeschoteld krijgen niet voorkomt dat we sterven, deze angst voorkomt dat we leven.
Ik vraag me steeds vaker af wanneer we dood zijn gaan zien als iets dat niet bij het leven hoort.

We leven in een bijzondere tijd.
Iedereen wordt op een bepaalde manier geraakt door wat er op dit moment gaande is.
We hebben allemaal een keuze.
Altijd.
Of het een gemakkelijke keuze is, dat staat niet vast.
Soms moet je weerstand overwinnen, soms wil je met de flow mee, soms doe je iets omdat het goed is voor iemand waar je van houdt, soms kies je voor je eigen goed.
En weet je?
Dat is allemaal precies zoals het zijn mag.
Niemand hoeft daar iets van te vinden, niemand hoeft jou te overtuigen van je ongelijk.
Sterker nog, ik denk dat overtuigen niet de weg is.
Net zomin als dwingen of forceren.
Net zomin als geweld en agressie.
Dwang en geweld zijn twee kanten van dezelfde medaille.
De medaille van angst.
Die angst zou de ander kunnen overtuigen dát te doen wat hij/zij in wezen niet wil.
Ik weet hoe het werkt bij mij.

We leren dat trouw zijn een groot goed is. En dat is het in mijn ogen ook.
Ik heb het dan vooral over trouw zijn aan je eigen-waarde en gevoel.
Trouw zijn aan voedende en liefdevolle relaties met mensen is van grote waarde.
De vraag is echter of contacten altijd zijn als honing; gezond, zoet en oneindig houdbaar.
Hoe vaak is het niet zo dat vriendschappen veel te lang in stand gehouden worden, terwijl dat wat ooit voedend was in de relatie al lang verdwenen is.
Of we blijven trouw aan een bezigheid (zoals een sport, een hobby/club, een baan, een gewoonte), omdat dit ooit heel belangrijk voor ons was.
Misschien is het, als we de balans opmaken, al lang een “heilig moeten” geworden. Inmiddels hebben we er vaak de energie of de tijd niet meer voor (over).
Toch blijven we trouw.
Een punt zetten, een deur dichtdoen, ergens afscheid van nemen…
…het kan voelen als een vorm van ontrouw zijn.