Als ik 27 ben wordt mijn zoontje doodgeboren. Deze gebeurtenis nestelt zich als een zaadje, diep in mijn systeem. Zo gaat dat in de natuur.
Niemand weet precies hoe lang een zaadje in het donker wil blijven. Niemand weet exact wanneer het tot bloei wil komen, of wat de precieze trigger hiervoor is. Net zomin weten we hoeveel tijd een rups in zijn of haar pop nodig heeft om als vlinder de vleugels uit te kunnen slaan. We herkennen misschien de potentie wel, toch gebeurt alles op een eigen tijd en plaats.
Bijna 24 jaar later voltrekt zich een magisch proces in Wales, naast een eeuwenoud kasteel. Ik heb mezelf getrakteerd op een mini sabbatical van zeven weken. Om tot mezelf te komen en mijn allereerste boek te schrijven over een boeiende, inspirerende vrouw uit mijn vrouwenlijn.
Haar naam is Louise, ze is mijn oud-oudtante. Louise werd honderdvijftig jaar geleden geboren en blijkt, naast mijn naamgenoot, mijn transformatiebron te zijn. Ze bezoekt me in Wales en we sluiten daar een deal: Haar eerlijke verhaal voor mijn eerlijke verhaal.
Ik mag haar verhaal in een boek verwerken, als ik eerlijk ben over mijn eigen verhaal. Als ik eindelijk eens de pure, rauwe waarheid onder ogen kom, aankijk en accepteer als deel van mij. Zo begint haar en mijn transformatie: “Het leven van een vlinder”
Louise heeft al veel meegemaakt als ze op twintigjarige leeftijd tot over haar oren verliefd wordt op Jan. Het is meer dan verliefdheid. Het is herkenning op een diepe laag, liefde zoals ze weet dat liefde bedoeld is.
Als ze op weerstand stuit bij haar vader en stiefmoeder, neemt ze een ingrijpend besluit. Ze zal met Jan naar Amerika vertrekken en ze zal dat doen zonder het aan te kondigen. Ze vertrekt stilletjes in een winterse nacht.
In november 1887 kiest ze haar eigen weg, met een hoopvol en tevens weemoedig hart treft ze de voorbereiding op haar definitieve vertrek uit Nederland. Ze gaat een gloednieuw leven tegemoet.
Het is als sterven in Nederland en opnieuw geboren worden in Amerika. Parallel aan de voorbereiding op haar reis naar “buiten”, voltrekt zich mijn reis naar binnen. Dat is als sterven en opnieuw geboren worden in Wales, een voor mij totaal onbekende nieuwe plek. Het is een transformerende, helende, magische en intense reis voor ons beiden.
Vreemd genoeg vallen tijd en ruimte weg en vindt dit alles plaats in één, zeven weken durend moment.
Lieve groet en veel leesplezier,
Francy Wilthuis (Louise)
In mei 1970 werd ik als Francy Hermina Louise geboren op het Twentse platteland, als tweede dochter in een boerengezin. Later zou ik nog een broertje krijgen.
Inmiddels ben ik al weer een kwart eeuw werkzaam in het basisonderwijs, eerst als leerkracht en de laatste 16 jaar als (meerscholen)schoolleider.
Moeder van vier, waarvan er eentje (mijn oudste zoon) als vlinder met me mee fladdert.
Twee keer getrouwd en ook weer gescheiden en een intens spiritueel proces doorgemaakt.
Een Twents dingetje: Persoonlijke ontwikkeling is prima, zolang we met beide benen stevig op de grond blijven staan. En laat dat nou precies zijn wat ik niet deed. In een nuchter boerengezin voelde dit spiritueel ontwaken voor mij als spiritueel uit de kast komen.
Afgelopen winter heb ik me zeven weken teruggetrokken in het mooie Harlech, in Noordwest Wales. Hier vervulde ik een lang gekoesterd verlangen. Ik schreef er mijn eerste boek.
