Stilstand is groei

Mijn vader overleed in 2016, een dag na de verkiezingen in Amerika, toen gewonnen door Donald Trump.
Mijn vader was boer, geen econoom.
Hij had wel een duidelijke mening over “groei”. Economische groei.
Hij zag het zo: het altijd maar meer, beter, sneller, hoger, slimmer, rijker, is een luchtbel en een sluipmoordenaar. We putten onszelf en de aarde uit in onze zucht naar economische groei. Met zijn nuchtere en heldere boerenverstand maakte hij zich hier veel zorgen over. Hoe zou de wereld eruitzien voor zijn kleinkinderen en hun kinderen?
En de economen bleven maar roepen:
“Stilstand is achteruitgang!”

Wat heb ik in deze coronatijd vaak aan mijn vader gedacht. Aan zijn uitspraken.
Corona zet een keiharde rem op meer, beter, sneller, hoger, slimmer, rijker.
En Corona is daar heel eerlijk in. Hij (of zij) raakt ons allemaal.

Laten we eerlijk zijn; voor de economie is het een drama. Volgens de statistica is het voor onze intelligentie drama (leerlingen lopen allemaal onherstelbare leerachterstanden op). Daar bovenop ervaren veel mensen leed op sociaal-emotioneel gebied.

Voor de natuur echter, zou het wel eens de redding kunnen zijn die ons in ons voortbestaan op langere termijn beschermt. Ik las een column van Michael Sijbom, de nieuwe directeur-bestuurder van Landschap Overijssel; de manier waarop we vorm hebben gegeven aan onze o zo belangrijke groei is dodelijk geweest voor de natuur. Het is vijf voor twaalf.

Stilstand is voor de natuur helemaal geen achteruitgang.
Stilstand is een zegen voor de natuur. En dus voor ons.
Wij zijn onderdeel van de natuur. We mogen er zijn dankzij de natuur.
Dat lijken we met elkaar vergeten te zijn in onze maakbare wereld.
Nu we meer stilstaan en niet meer de sportschool in kunnen duiken, hebben we massaal de natuur weer gevonden. Dat is een zegen. We zijn samen de liefde voor de natuur aan het herontdekken, zodat we samen betere keuzes willen gaan maken vóór die natuur.

Vroeger liep ik veel hard, tegenwoordig wandel ik graag en veel.
Het liefst in een bosrijke omgeving. Al wandelend kom ik tot rust en tot mezelf.
Mijn vader wandelt dan vaak in gedachten met me mee.
Hij praat dan met me en wijst me op de schoonheid van de natuur.
Op het ritme van groeien en sterven.
Op het zelfhelend vermogen, als wij het de tijd geven en het niet manipuleren.
Op het meanderen van het water; daar gaand waar het met de minste weerstand een weg vindt.
De geuren, kleuren en geluiden.
De stilte.
De natuur helpt míj groeien. Niet de economie. Míj.

Ik zou durven stellen; stilstand is óók groei. Persoonlijke groei.
Laat me maar even stilstaan.

Stilstaan

Even niet groeien
Geen goed-beter-best
Niet mooier en sneller
En eerst ik, dan de rest

Beperkt in mijn kunnen
Vind ik de weg naar het bos
Buiten zijn trekt me naar binnen
Maakt de rust in mij los

Zo groeit weer mijn liefde
En respect voor de natuur
Zonder er hard voor te werken
Is ze steeds perfect, altijd puur

Ik maak me geen zorgen
De tijd zal het me leren
In het licht van de eeuwigheid
Móest het tij een keer keren

Ik vertrouw op de kracht
En het zelfhelend vermogen
Van Moeder Aarde haarzelf
Ze heeft veel moeten gedogen

Ze dwingt ons tot stilstaan
Ze maakt ons nederig en klein
Precies zoals we denk ik
Van nature ook zijn