De waarheid

De waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid. Zo helpe mij God.

Ja, dat is een mooie. Want als iedereen een eigen waarheid heeft én als die waarheid aan verandering onderhevig kan zijn, dan is dat nógal een opdracht.
Politici worden er regelmatig om in de pan gehakt: “een half jaar geleden was dit uw waarheid en nu zegt u iets anders. U bent niet consequent, u waait met alle winden mee…”.

Dat mag dus blijkbaar niet.
We mogen onze waarheid niet (meer) bijstellen.
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit een beetje een spannende ontwikkeling vindt.
Het resulteert er namelijk in dat mensen die graag nadenken en onderzoeken, voorzichtig worden met het delen van hun waarheid.
Mensen die minder nadenken roeptoeteren hun waarheid veel gemakkelijker. Zij zijn ook minder geneigd die waarheid bij te stellen op basis van een ander perspectief.
Het podium gaat vaak naar de roeptoeters.
Mensen die de zaak van verschillende kanten bekijken houden zich “wijselijk” stil.
Zij weten dat ze misschien morgen vanuit een ander perspectief hun waarheid weer wat bij zullen stellen. In dat geval kunnen ze zomaar voor slappeling uitgemaakt worden.
Daar zit natuurlijk niemand op te wachten.

Dit spijt me.
Ik hoor zo graag mensen die toegeven dat ze de waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid niet kennen.
Ik houd zo van mensen die veel vragen stellen.
Mensen die nieuwsgierig zijn naar de waarheid van een ander.
Mensen die luisteren om te begrijpen, zonder hun eigen waarheid op te willen dringen.
Mensen die niet alles in het werk stellen om te overtuigen.
Ik houd zo van mensen die geen genoegen nemen met een wedervraag.
Die dan nóg eens hun vraag stellen, misschien op een andere manier.
Gewoon, omdat ze het antwoord écht graag willen horen.

Ik hoop zo dat we naar een tijd gaan waarin we onze waarheid mogen herzien.
Een tijd waarin het hebben van een mening niet meer heilig verklaard is.
Waar niet de grootste roeptoeter het podium krijgt.
Ik verlang naar een tijd waarin de denker een podium krijgt en we het geduld opbrengen om even stil te zijn. De denker zal de vraag van verschillende kanten bekijken en zorgvuldig een antwoord formuleren.
Ik wens een tijd waarin de voeler een podium krijgt en wij geduld hebben.
De voeler heeft tijd nodig om in zijn of haar lijf te voelen wat waar is.
Een voeler kan dat pas, wanneer we hem of haar de tijd geven het denken te stoppen.
De voeler heeft een beetje stilte nodig.

Ik realiseer me steeds vaker dat de waarheid een illusie is. Misschien hebben twee mensen beiden gelijk, vanuit hun eigen wereldbeeld. Misschien ontdekken we dat, als we de tijd nemen om echt te luisteren. Luisteren om te begrijpen…

Mijn waarheid

Ik dacht dat ik het wist
Ik had het zo goed geformuleerd
En nu kom jij met dit verhaal
Zag ik het dan verkeerd?

Ik zie het nu van jouw kant
En ik voel dat dat ook klopt
Dat in jouw perspectief
Ook waarheid zit verstopt

Nu denk ik er zo anders over
En dat voelt ietwat zwak
Want sterk is onverzettelijk
Niet buigen met gemak

Ik leerde door te luisteren
Ik kreeg daardoor begrip
Ik veranderde hiermee van kleur
En dat is, vrees ik, niet zo hip

Want kleurrijk is onduidelijk
Niet dit en ook niet dat...
Daar houden we steeds minder van
Dat ijs is dun en best wel glad

De waarheid moet men spreken!
En als die waarheid, zogezegd
Na luisteren wordt bijgesteld
Waar komen we dan terecht?

Soms geeft een nieuwe inkijk
Een andere kleur aan “waar”
Precies hierom heb ik dus liever
Niet meteen mijn waarheid klaar

? Francy ?