We leren dat trouw zijn een groot goed is. En dat is het in mijn ogen ook.
Ik heb het dan vooral over trouw zijn aan je eigen-waarde en gevoel.
Trouw zijn aan voedende en liefdevolle relaties met mensen is van grote waarde.
De vraag is echter of contacten altijd zijn als honing; gezond, zoet en oneindig houdbaar.
Hoe vaak is het niet zo dat vriendschappen veel te lang in stand gehouden worden, terwijl dat wat ooit voedend was in de relatie al lang verdwenen is.
Of we blijven trouw aan een bezigheid (zoals een sport, een hobby/club, een baan, een gewoonte), omdat dit ooit heel belangrijk voor ons was.
Misschien is het, als we de balans opmaken, al lang een “heilig moeten” geworden. Inmiddels hebben we er vaak de energie of de tijd niet meer voor (over).
Toch blijven we trouw.
Een punt zetten, een deur dichtdoen, ergens afscheid van nemen…
…het kan voelen als een vorm van ontrouw zijn.