Overgave

Overgave.

Het is een thema voor mij deze afgelopen paar dagen.
Degenen die me gevolgd hebben op fb weten dat ik deze zomer een wandelreis door Umbrië (Italië) gemaakt heb in mijn eentje.
Het is de eerste keer in mijn 51-jarige leven dat ik een dergelijk avontuur ben aangegaan.
Het was intens, vervullend, confronterend en het gaf me een gevoel van vrijheid dat ik nog niet eerder op deze manier ervaren heb.
Ik hield op fb een dagboek bij, een reisverslag van de wandelingen en datgene wat zich in mijzelf voltrok. Het was heerlijk om te doen en het ging als vanzelf.
Ongeremd, moeiteloos en vanuit mijn pure zelf.
Ik was niet bezig met wat “men” ervan zou vinden, of hoe het zou overkomen.
Ik schreef bijvoorbeeld vrijuit over mijn vertrouwen in engelen.
Ik deelde hoe ik soms praat met mijn overleden vader en zoon.

Overgave dus.
In Italië was ik volledig op mezelf aangewezen.
Ik was zelf degene die moest zorgen dat mijn angst niet doorsloeg naar verlamming.
Dat mijn vertrouwen niet doorsloeg naar naïviteit.
Focus op het hier en nu, de hele dag in de bossen en de bergen. Heerlijk vond ik dat.
Ik heb ervaren dat ik stevig met beide benen op de grond kan staan en me tegelijkertijd sterk verbonden kan voelen met “het universele”. Ik voelde dat ik me vol vertrouwen kon overgeven aan wat er op m’n pad kwam én dat ik dat ongeremd kon delen.
Ik voelde me als het ware één met mezelf en onderdeel van het grotere geheel.
Er was niemand die even iets voor mij kon regelen, of waar ik me achter kon verschuilen.
Het lukte me prima om de tekens die op mijn pad kwamen te duiden, intuïtief.
Ik kon vertrouwen op mezelf, de mensen én het universele veld om me heen.
Ook nu, in mijn vertrouwde dagelijks leven, ben ik zelf verantwoordelijk.
Ook hier creëer ik zelf vertrouwen, vrijheid en veiligheid.
Gek genoeg voel ik een voorzichtige rem op mijn schrijven.
De Twentse nuchterheid kijkt kritisch over mijn schouder mee; vooral met beide benen stevig op de grond blijven en niet te veel in hogere sferen.
Perceptie is projectie, dus bovenstaande zijn mijn eigen belemmerende overtuigingen.
Gemakshalve plak ik ze op mijn omgeving, zo kan ik het lekker buiten mezelf houden.
Het voelt ineens spannender om ongeremd en vrijuit te schrijven over wat me bezighoudt.
Hier spelen verwachtingen een rol, en verantwoordelijkheden en oude patronen.
Tijdens het wandelen lukte het me om steeds weer het gevoel van overgave terug te vinden.
Ik deed intuïtief dát wat helpend was om me over te kunnen geven aan wat er was.
Iets wat niet aan plaats of tijd gebonden is én altijd beschikbaar.
Ik vroeg (engelen en oude bekenden) om hulp, gebruikte helpende mantra’s, mediteerde én vertrouwde erop dat er tekens zouden verschijnen op mij pad.
Dat is precies wat ik nu dus te doen heb.
Tot snel, ik ben me aan het overgeven.

Bon Giorno?

overgave

overgave gaat over gave
ruimte geven aan wat is
vertrouwen op wat zijn kan
loskomen van het gemis

overgave is ontspannen
meedrijven op de wind
wetende dat zich daar ergens
jouw unieke gave bevindt

overgave gaat over gave
jouw zingeving in dit leven
het uitpakken van je talent
dat wat aan jou is gegeven

overgave is vertrouwen
op tekens spontaan op je pad
in mensen de engelen zien
die je nét even nodig had

overgave gaat over gave
herkennen waarom je hier bent
omdat je in het niet weten
je verlangens ineens herkent

? Francy ?