Bestaan versus bezitten

Ik kan heel gefascineerd zijn door woorden. 

Hoe ze zijn opgebouwd, hoe je ze kunt ontleden en hoe we ze betekenis geven.
Ieder op onze eigen manier.
Daarnaast houd ik ook enorm van het spelen met woorden; ze in een andere context plaatsen om te voelen wat de woorden dan teweegbrengen.
Mijn dochter had het vroeger over “zonnebraden”.
Dat leek me altijd al een veel logischer woord dan “zonnebaden”.
Zeker met haar huid die van wit naar rood en terug naar wit ging.
Mijn zoon riep, als het spannend werd, uit: “de spanning stijft”.
Hiermee gaf hij feilloos aan dat hij stijf van de spanning stond.
Woordspelingen die de kern raken.
Net zoals het woord woordspeling. Het spelen met woorden…

Neem “ontmoeten”, “ontwikkelen”.
Prachtige woorden die een diepere laag aanraken als je ze een beetje ontleedt.
Vooral ontwikkelen; hoe meer je leert over jezelf, hoe meer jassen van aangeleerd gedrag je uit kunt trekken, hoe meer je weer kunt komen bij je kern.
Je bent jezelf aan het ont-wikkelen.

Zo dacht ik deze week in de auto (altijd een fijn denkmomentje wanneer ik door het mooie Twentse landschap scheur) zomaar aan de woorden “bestaan” en “bezitten”.
Ik vind het ineens boeiende woorden, in mijn brein ontstaan de associaties:

“Ik be-sta” klinkt als stevig en ook klaar voor de beweging.
Het stelt mij in staat om alle richtingen op te kijken en te gaan.
“Ik be-zit” klinkt comfortabel en ook passiever.
Het kost meer tijd om in beweging te komen, misschien wil ik mijn plek niet verlaten.

In beide zit een houding verstopt.
Deze houding kan zomaar een diepere betekenis van de woorden blootleggen:

• Ergens voor staan, stevig staan, achter iemand staan, op eigen benen staan, in je kracht staan, versteld staan…
• Ergens mee zitten, ergens op zitten te broeden, in zak en as zitten, in de piepzak zitten, op rozen zitten, er warmpjes bij zitten, op zwart zaad zitten…

Als je niet bestaat, dan kun je niets bezitten
Als je niets bezit, kun je dan bestaan?

Hoe is jouw relatie tot bezit? Is het de basis van je bestaan?

Het op mezelf betrekkend, geboren onder het sterrenbeeld stier, ik hecht wel aan bezit.
Tegelijkertijd merk ik dat bezit me kan belemmeren om meer in beweging te komen.
Als ik namelijk ga bewegen, niet veilig blijf zitten, zal dat wellicht gevolgen kunnen hebben voor wat ik bezit; ik kan het kwijtraken omdat ik er niet meer bovenop zit.
We zijn soms zo bang om in beweging te komen (uit angst om te verliezen wat we al bezitten), dat we stil blijven zitten in ons bestaan.
De beweging en de dynamiek is er dan uit.

Vaak hoor je dat mensen, op het moment dat niks meer bezitten,
een onbekende beweging moeten maken.
Ze gaan iets doen, leren, beleven wat ze niet gedaan zouden hebben wanneer het niets-meer-hebben hen er niet tot gedwongen zou hebben.
Dit kan zowel in materieel/financieel opzicht, als op relationeel of emotioneel gebied zijn.
In de leegte is er ineens tijd (en noodzaak) om te komen bij hun innerlijke kracht.
De leegte biedt alle ruimte voor iets nieuws.
Vaak zeggen mensen achteraf dat het niets-meer-hebben het beste is wat ze is overkomen.
Ze hebben na een lang proces weer het gevoel dat ze leven, dat ze bestaan!

Zou bovenstaande ook werken als het niets-meer-hebben een keuze is?
Als het geen omstandigheid is die me “overkomt”?
(Ik geloof er trouwens in dat alles mij overkomt met een reden…)
Zou het dan verlichtend en bevrijdend zijn om niets meer te bezitten?
Zouden we meer bestaan als we minder bezitten?

Ach, en zo mijmer ik wat over woorden.
Net als Merel Morre, in onderstaand gedicht:

Bezitten bestaan

Stel je voor, er is niet genoeg, je bent niet genoeg, je mag er niet zijn…
Stel je voor, wat stel je dan voor?
Te weinig, te leeg, te min, te laag

Stel je voor, het is er, je bent er, je mag er zijn…
Stel je voor, wat stel je dan voor?
Te weten, te voelen, te kunnen, te mogen

Misschien moet je kansen bezitten, om te kunnen bestaan