laat los en houd vast

Loslaten, een woord waar ik door gefascineerd ben.
Tegelijkertijd is het een woord waar ik soms jeuk van krijg.
Het klinkt modisch, gemakkelijk en snel;
“Iets past me niet, ik wil het niet, ik laat het los”.
Zo werkt het volgens mij niet.
Je kunt iets pas loslaten, wanneer je er klaar mee bent.
Wanneer je het doorleefd hebt, de pijn gevoeld hebt, het niet meer aan je vastkleeft.
Pas dan kun je het loslaten.

Ik stel mezelf wel eens de vraag:
Ben ik overwegend gelukkig of ben ik dat juist niet?
Ik heb inmiddels geleerd dat we geen lijdend voorwerp zijn als het gaat om onze emoties. We zijn hier het leidend voorwerp.

Ik bepaal, op basis van mijn gedachten, mijn emoties.
Welk verhaal vertel ik mezelf, welke verhaallijn voed ik?
Hier wat inzicht in krijgen, lukt me vooral met behulp van meditatie en wandelen in de natuur. Dat zijn de momenten dat ik reflecteer. Vaak komen dan de antwoorden op vragen waarom ik niet lekker in mijn vel zit, waarom ik pieker, waarom ik me futloos voel.

Ook bij het verwerken van ingrijpende gebeurtenissen.
Welke emotie is het dominantst aanwezig en welke gedachte ligt hieraan ten grondslag?
Is dit helpend?

Als een dierbare is overleden bijvoorbeeld;
Ben ik vooral boos, omdat mij dit overkomt?
Ben ik vooral dankbaar voor alle mooie herinneringen?
Ben ik vooral bang dat meer dierbaren mij zullen ontvallen?
Ben ik vooral verdrietig, omdat ik de ander in alles zo mis?
Ben ik vooral verslagen, omdat de dood gewonnen heeft?
Ben ik vooral één en al schuldgevoel, omdat ik meer had moeten doen?
Ben ik vooral sterk, omdat mijn omgeving afhankelijk is van mijn kracht?

Waarschijnlijk komen in de eerste rouwperiode alle emoties voorbij.
Dat is een natuurlijk proces, doorleef het ook vooral allemaal.
De vraag is; welk emotie blijf je voeden?
Je kunt je voorstellen dat dit nogal van belang is m.b.t. hoe je eraan toe bent na een jaar/ na twee jaren/ na ….

Loslaten van het verhaal dat je niet dient in deze, is dan een heel goed idee.
Vasthouden van het verhaal waardoor je je beter gaat voelen, is ook een heel goed idee.
Het vraagt moed en zelfinzicht om dit te doen.
Het maakt de wereld een fijner plekje om te zijn, wanneer het je lukt dit toe te passen.

Sta me toe om te herkennen
Wat me dient en wat me blokkeert
Daarvoor heb ik stilte nodig
Eventjes naar binnen gekeerd

In die stilte kan ik voelen
Waar mijn hart van gloeien gaat
En daar vind ik ook het inzicht
Hoe ik mezelf soms de put in praat

Ik adem het in, de kracht en liefde
En houd die adem even vast
Ik adem uit, wat mij ooit diende
Wat doorleefd is en nu niet meer past

Op het ritme van de adem
Komt het inzicht groot of klein
Wat ik vast wil blijven houden
Om mijn mooiste zelf te zijn

? Francy