Persoonlijke vervu(i/l)ling

Deze week kwam m’n nieuwe telefoon.
Een prachtexemplaar, van dezelfde fruitige firma als de vorige.
Deze fruitige bende zet de gegevens moeiteloos van het ene toestel over naar het andere.
Het enige wat je moet doen is al dat lekkers op elkaar leggen en voilà!
Apple-tje eitje.
Zou je denken…
Ik heb waarschijnlijk nogal veel (on)zinnigs op de harde schijf van de telefoon staan.
Het innige contact tussen mijn oud en nieuw duurde zó lang.
Ik heb ondertussen gekookt, gegeten, gewandeld, koffiegedronken en dit blog geschreven.
Nog steeds geen teken van enige vordering.
De wifi was denk ik overbelast, de avondklok zal ook niet geholpen hebben…
Niet te doen, zo lang dit duurde.
Nou, het deed tóch wel iets. Met mij, zo merkte ik.
Mij werd iets pijnlijk duidelijk; ik ben in de ban van het kleine scherm.

Bewust mijd ik journaal en talkshow, ik lees geen krant en maak keuzes in mijn informatievoorziening. Ik ken het effect ervan op m’n systeem.
Vervuiling (zoals ik hierboven genoemde vaak ervaar) komt echter ook uit een andere hoek.
Ik praat mijn gedrag schoon door mezelf ervan te overtuigen dat het helpend en nodig is.
Ik ben altijd bereikbaar voor collega’s en op de hoogte van alles rondom de scholen.
Ik lees mooie verhalen en leerzame artikelen, luister muziek, kijk inspirerende video’s.
And last but not least; Ik ben ermee in contact met mijn liefsten.
Dat kan allemaal wel zo zijn; mijn blik is hoe dan ook uren per dag gericht op een scherm!!

Pure vervuiling.
Het haalt me weg bij wie ik echt ben.
Het leidt me af van wat ik zelf voel en waar ik diep van binnen naar verlang.
Mijn telefoon pakken is een verslavende handeling, net als roken.
Doorlopend het ding binnen handbereik; een behoefte die bevredigd moet worden.
In dit geval; steeds verbonden willen zijn met de buitenwereld.
Deze vorm van vervuiling maakt me onrustig, futloos en haalt me weg bij mijn binnenwereld.
Het maakt dat ik uit m’n lijf en in m’n hoofd schiet.
Ik bevind me op andere plekken en in het verleden of de toekomst, niet in het hier en nu.
Het maakt dat ik onbewust soms lelijk kijk omdat mijn energie weglekt.
Voor mij betekent deze vorm van vervuiling dat ik uit verbinding ga met mezelf.

Échte vervúlling vind ik zelden op mijn scherm.
Ik vind het in de natuur, in een goed gesprek, tijdens een meditatief momentje.
Ik voel het wanneer ik (gedichten) schrijf en de woorden bijna als vanzelf verschijnen.
Ik ervaar het bij het lezen van een fijn boek of als ik aan het bakken of koken ben.
Vervulling voel ik als ik dans, zing of onder een ijskoude douche sta.
Vervuld ben ik in het NU, als ik de tijd vergeet en opga in het moment.
Vervulling komt als ik weet dat ik iets belangrijks doe voor jou of voor mij.
Als ik onbewust glimlach, omdat ik ongecompliceerd geluk ervaar.
Vervulling laat me gloeien, geeft me vleugels, maakt me blij.
Vervuld ben ik als ik helemaal in verbinding ben met mezelf.

Vervulling

Het is nog niet altijd gemakkelijk
Om wijs te zijn en wijs te kiezen
Om mezelf niet te vervuilen
En vervolgens te verliezen

Vervuilend en verslavend
Op mijn wensen afgestemd
Omdat het Apple-tje heel stiekem
Al mijn zwaktes en interesses kent

Soms laat het mijn lach vertrekken
tot onvervulde sacherijn
Dan schrik ik “wakker” want ik weet
Zo hoort het leven niet te zijn

De smet van schermvervuiling
Is eenvoudig weg te wassen
Ik kan er simpelweg voor kiezen
Mijn gedrag wat aan te passen

Ik zet het scherm op non-actief
En bevrijd van continu ge-ping
Stuur ik mezelf gewoon het bos in
en doe vooral mijn fijnste ding

Dan ervaar ik weer vervulling
Kom ik thuis bij wie ik ben
Zwelt mijn hart van puur geluk
Omdat ik mij meteen herken

? Francy ?