Een (nukkig?) kijkje in mijn wereld

Ik beschouw mezelf als iemand die leeft vanuit vertrouwen.
Mijn focus is doorgaans op het goede, ik zie snel mogelijkheden en ben positief ingesteld.
Persoonlijk vind ik het nog niet altijd gemakkelijk om boosheid te uiten.
Ik weet echt wel dat ik met het tonen van boosheid mijn grenzen aangeef.
Toch klinken er stemmetjes in mijn hoofd:
“Toe Francy, doe niet zo hysterisch!”
“Straks begrijpen mensen mijn boosheid niet en wijzen ze me af…”
“Als ik in mijn boosheid maar niet ga huilen, dat lijkt zo zwak.”

De laatste tijd echter borrelt er een onmiskenbaar gevoel op.
Ik voel me boos!
Waarom?
De Corona-maatregelen lijken zo onlogisch.
Ik begrijp ze vaak niet (meer) en ik zie van vele het nut niet (meer) in.
Gevoelsmatig heiligt het doel de middelen niet meer.
Bovendien voel ik me door de regels weggezet als een onwetend, onnadenkend wezen.
Er wordt verteld wat ik mag doen en moet laten.
Daar heb ik blijkbaar moeite mee, zo vertelt mijn onderbuik me.
Ik kies ervoor om, zo nu en dan, te luisteren naar de boosheid die opborrelt in mijn buik.
Het borrelt op voor de jeugd, de ondernemers en mensen die geen perspectief meer zien.
In dit voorbeeld blijf ik bij mijn eigen beleving.
Ik neem je even mee in mijn wereld. De wereld van de singles.

De avondklok, het is me een doorn in het oog.
Het ontneemt me gevoelsmatig veel vrijheid en ik heb grote vragen bij de noodzaak ervan.
Uitgaan kunnen we toch al niet en ook de winkels sluiten om 20.00 uur.
Het enige wat ik wil is met iemand kunnen afspreken.
Samen wandelen, eten, een wijntje drinken en de tijd vergeten. Ontspannen.
De avondklok maakt dit, corona-technisch, eerder riskanter dan veiliger.
Ik zal het uitleggen:
Ik vertik het om mezelf als “single lady” te isoleren.
Ik heb vrienden. En ik werk. Op de avonden is er tijd en gelegenheid.
Vrienden ontmoet ik dus bij voorkeur ’s avonds.
Veel van mijn vriend(inn)en zijn single. Soort zoekt soort denk ik?.
We willen eenvoudigweg een ontspannen avondje zonder (avond)klokkijken.
Normaal gesproken gaat Vriend(in) rond 23.00 met auto of op fietsje naar huis.
Alleen, in het uppie. Superveilig zou ik denken.
Nu de avondklok geldt, kan bovenstaande ineens bekeurd worden.
Dat kost geld. Jammergeld (zo noemt mijn moeder onzinnige uitgaven; vraag me nu af of het jammer is, of om te jammeren…).
Gevolg; Vriend(in) blijft slapen en staat doodleuk naast mij de tandjes te poetsen.
Zonder mondkapje.
Met alle risico’s van dien?.
Deze avondklok is levensgevaarlijk.
Misschien wel vooral in mijn wereld

all the single ladies

een hele week is ze er al
de stoere stem van Beyoncé
“I put my hands up in the air”
en ik zing luidkeels met haar mee

gezondheid is toch zoveel meer
dan bescherming tegen covid
ontspannen zonder avondklok
we need it and we love it

ik pleit geen ongehoorzaamheid
wel regels die ik snappen kan
mijn onderbuik begrijpt er dus
de laatste tijd de ballen van

ik voel de verantwoord’lijkheid
en met mij grotendeels het land
de risico’s zijn duidelijk
begrijpt mijn nuchtere verstand

en maatregelen zijn nodig
het treft gelijk ons allemaal
de avondklok is waar ik zelf
als single lady knap van baal

Zo.

? Francy ?