wees blij dat je een neus hebt

Ik geloof erin dat we hier zijn om te werken aan een levensplan.
In dat levensplan kom je vaak dezelfde thema’s tegen.
Thema’s die blijven opduiken in je leven.
Net zolang totdat je ze geleefd/beleefd/begrepen en losgelaten hebt.
In mijn levensloop komt “verlies” voor als thema.
Evengoed komt “geluk” als een thema voorbij.
“Verlies” en “geluk” hebben een andere lading gekregen gedurende mijn leven.
Vroeger was ik bang om het geluk te verliezen.
Tegenwoordig ben ik veel minder angstig voor verlies.
Daarnaast is er beduidend meer dankbaarheid richting het geluk in mijn leven.
Misschien is er zelfs een causaal verband tussen beide ontwikkelingen te ontdekken.

Ik maak graag (en vaak) even een uitstapje naar mijn vader.
De man heeft ruim 4 jaar na zijn overlijden nog steeds een belangrijke plek in mijn leven.
Ik leer zijn lessen nog, met terugwerkende kracht.
Er zijn van die kwartjes die nu pas vallen.
Zinnen, die hij tot vervelens toe herhaalde, klinken soms als een mantra in mijn hoofd.
Een voorbeeld: vroeger vond ik dat ik maar een rare neus had.
Ik wilde een rechte neus.
Niet zo’n wipneusje die onze familie (en mij in het bijzonder) toebedeeld was.
Als ik erover klaagde zei mijn vader steevast: “Wees blij dat je een neus hebt”.
En dan in het Twents natuurlijk: “wea’r bli’j da’j n’n nüs hebt” (of zoiets)
Ik voelde me daar als kind mee in een hoekje gezet, af geserveerd en niet serieus genomen.
Nu weet en voel ik dat hij bedoelde:
“Wees dankbaar voor wat je gegeven is in dit leven.
Natuurlijk zijn er dingen die je anders wilt.
Nu is het je neus en in de toekomst zullen dat veel grotere en ernstiger dingen zijn.
Kijken naar wat er wél is en daar dankbaar voor zijn, maakt veel gelukkiger dan focussen op wat niet goed is of ontbreekt.”
Pap paste het te pas en te onpas toe.
Hij vulde ermee in waar ik ontevreden over was, of commentaar op leverde; neus, huis, jas, bed, jurk, zus (sorry Syl, love you), hond, vader, bakje chips…
Het was een wijze les in dankbaarheid.
Later, toen ik een kind verloor, lukte het me om naast het rouwen om dit jongetje, te genieten van het meisje dat er wel was.
Ik wist niet waarom ik dat deed en waarom ik dat kon.
Ik denk nu dat het een les is die ik al jong meekreeg.
Onder andere met het onwijs irritante zinnetje: “wees blij dat je een ….. hebt”.
Het mooie was dat mijn vader er verder niet teveel woorden aan vuil maakte.
Alsof hij wist dat alles wat je aandacht geeft groeit (behalve een neus?).
Zou het kunnen dat het eenvoudige zinnetje meer effect heeft gehad?
Dat het de dankbaarheid vergroot heeft voor wat er is in het leven én de angst voor verlies verkleind heeft?
Het voelen van dankbaarheid verlegt je focus.
Ik ben gewoon blij dat ik een neus heb.

blije neus is een keus

met mijn neusje in de wind
kan ik de hele wereld aan
ook al dacht ik ooit als kind
ermee flink voor gek te staan

toen ik een week of wat gelee
met corona was belast
kreeg ik de geurtjes niet meer mee
ik rook volledig op de tast

echt ik tastte in het duister
best wel schrikken vond ik dat
het is daarom dat ik luister
naar hetgeen ik ooit vergat

eer je neusje en zeg dank
welke vorm het dan ook heeft
je ruikt het fijne en de stank
dat is waar je neus voor leeft

ooit kon ik dat niet begrijpen
had ik noten op de zang
maar door dankbaarheid te slijpen
bracht ik geluksgevoel op gang

dus wil je een blije neus?
zeg dan vele malen dank
want ook schoonheid is een keus
ik zeg daarom dank voor stank

? Francy ?