Besmet, maar dan anders...

Ken je dat gevoel? Dat je energetisch leegloopt bij sommige mensen?
Dat je doodmoe en futloos op de bank ploft na een bezoekje aan deze of gene?
En ken je ook dat gevoel dat je helemaal opgeladen bent na een wandeling met die ene vriendin? Dat je je vrolijk en vol plannen voelt na een gesprek met die collega?

Of: Je komt een kamer binnen en voelt meteen een onrustige spanning.
Of: In de supermarkt raak je geïrriteerd, terwijl je van nature heel geduldig bent.
Het kan zomaar zijn dat je de gedachten of energie van anderen overgenomen hebt.
Dit merk je vooral wanneer je iets denkt of doet wat niet bij je natuurlijke staat van zijn past. Alles is energie. Ook gedachten en gevoel. We “besmetten” elkaar er voortdurend mee.

Kijk maar naar kleine kinderen en dieren.
Die hebben nog niet zoveel filters; zij voelen spanning en verdriet haarfijn aan.
Vooral bij de mensen met wie ze vertrouwd zijn.
Ze voelen ook de blijdschap, het enthousiasme en geluk van de mensen om hen heen.
En waarom zijn mensen op een bruiloftsfeest collectief gelukkig en mensen op een crematie collectief bedroefd? Ook als je de bruid of de overledene niet goed kent, neem je het collectieve gevoel en mogelijk zelfs de collectieve gedachten over.

Als dit zo werkt met verdriet en geluk, zou dit dan ook zo zijn met angst?
Ik denk het wel. Weet je nog?
9/11? We weten nog waar we waren op dat moment.
Velen van ons zaten aan de buis gekluisterd. Er was angst. Over de hele wereld.

En nu? Ook nu is er angst over de hele wereld.
We voelen de angst, en we voeden de angst.
Ik ervaar dat we de angst te eten geven met alle negatieve berichten.
We horen en vertellen elkaar doemscenario’s en krijgen doorlopend “pas op!-berichten”.
Met “pas op!-berichten” bedoel ik dat wat na een positieve mededeling volgt op de “maar”:

• De cijfers zijn gedaald, maar… pas op voor de nieuwste variant
• We versoepelen wel, maar… pas op voor teveel hoop (we geloven er stiekem niet in)
• Je bent wel gevaccineerd, maar… pas op, we kennen de exacte cijfers niet

Ik schreef al eerder: ik weiger te buigen voor angst.
Ik wil het niet en ik doe het niet.
Wat het soms uitdagend maakt is dat ik omringd word door mensen.
Op mijn werk, in de supermarkt en via (social) media.
De gedachten, meningen en gevoelens van al die mensen (ons collectieve brein), beïnvloeden ook mijn persoonlijke brein.
Daar moet ik me met regelmaat echt bewust van ontdoen.
Even resetten om in de positieve modes te blijven die ik wens.
Ik heb vertrouwen in het leven, ik houd van het leven.
Ik omring me het liefst met mensen die ook vertrouwen hebben.
Mensen die vanuit positiviteit, gezond verstand en liefde hun eigen keuzes willen maken.
Ik wil het collectieve brein voeden met die positiviteit en liefde.
Veel mensen willen dat met mij. Het is niet ingewikkeld. Het kost niets en brengt veel.
Als ik “besmet” geraakt ben, dan ga ik naar buiten.
Ik snuif de koude buitenlucht op en voel de zon op m’n gezicht.
Soms ga ik even in de stilte zitten met mezelf.
Het maakt mijn hoofd leeg, zuivert het van gedachten die niet de mijne zijn.
Wat overblijft is van mij. Voor deze gedachten heb ik gekozen.
Ik voel dankbaarheid en kom weer in mijn natuurlijke staat van zijn, mijn eigen kracht.

ik ben niet mijn gedachten

ik bén niet mijn gedachten
het is slechts wat ik denk
en ik bepaal de waarde
met de aandacht die ik schenk

ons collectieve denken
heeft invloed op míjn brein
ik pak soms jouw gedachten op
die ik dan van mezelf laat zijn

als ik los en uit de hoogte
mijn denken eens beschouw
dan blijken het slechts spinsels
van hem en haar, van mij en jou

ik weiger deze spinsels
als “waar” te kwalificeren
ben waakzaam om me onbewust
ermee te identificeren…

ik wil niet mijn gedachten zijn
dus zuiver ik mijn volle brein
ik zoek daarvoor de stilte op
om even met mezelf te zijn

ik laat dan de gedachten gaan
en als ze niet de mijne zijn
dan stuur ik ze de ruimte in
en dank mijn opgeruimde brein

? Francy ?