Op zoek naar te stilte

Op dit moment voelt het voor mij of er veel verandert in m’n leven.
Gek genoeg is dat vooral aan de binnenkant zo.
Uiterlijk ben ik dezelfde en in mijn zichtbare leven is ook niet zoveel veranderd.
In mijn “onzichtbare” binnenleven des te meer.
Mensen die dicht bij me staan merken de verandering al langere tijd op.
Ik ben stiller, rustiger, vaker alleen, minder duidelijk in wat ik ergens van vind…
Ik ben wat “vind-loos” aan het worden.
Het is steeds lastiger voor me om ergens een mening over te vormen.
Het lukt niet meer zo goed een standpunt in te nemen of een oordeel te vellen.
Ik weet het vaak niet (meer).
Is dat erg? Nee hoor, ik vind ? dat helemaal niet erg.

Het is wat het is.
Dat is een zinnetje dat tegenwoordig vaak uit mijn mond komt.
Wat ik ook merk is dat ik, naarmate het stiller wordt ín mij, minder behoefte heb aan drukte of geluiden in mijn buitenwereld.
Steeds vaker kies ik bewust voor momenten van alleen zijn en stilte.
Ik vind dat zowel zalig als ook wel eens confronterend.
Ik verlang naar de stilte en tegelijkertijd kan het me onrustig maken.
Dat laatste merk ik wanneer ik regelmatig mijn telefoon of koelkast check.
Mijn eerste neiging is dan de stilte (dan ervaren als leegte) te vullen met iets.
Totdat ik dat opmerk en mijn onrust zie voor wat het is; slechts gedachten in mijn hoofd.
Dan kom ik, los van die gedachten, op de stilteplek waar het fijn is.
De plek waar ik de energie voel stromen door mijn lijf.
De plek waar ik me één voel met het grote geheel.
De plek waar ik niet vermaakt hoef te worden.
De plek waar ik geen leegte hoef te vullen en geen oordeel hoef te hebben.
De plek waar ik thuis ben, rustig en tevreden.
Gek genoeg is het ook de plek waar ik vol-ledig creatief en scheppend kan zijn.
Vanuit de stilte komen de inzichten en inspiratie als vanzelf.
Hier ervaar ik mijn waarheid.
De stilte is mijn vriend geworden.
Het is niet voor niets dat ik na Kerst gedurende zeven weken naar Wales ga.
Ik ga daar de stilte opzoeken.
Toch ook wel een beetje spannend; want…
…hoe is het om zolang m’n kinderen, familie en vrienden niet te zien of voelen?
…hoe is het om geen ritme van werken en rusten te hebben?
…hoe is het om mee te deinen op het ritme van de dag, de natuur, míjn natuur?
…hoe is het op een plek waar ik niets of niemand ken, ver van huis?
Deze week maakte ik een moodboard. De volgende tekst kreeg daar een plekje:
“soms is het gemakkelijker om je echte zelf te zijn op een plek waar niets van jouw zogenaamde zelf al bestaat”
Mijn praktijk heet niet voor niets “Wilthuis, coaching voor wie WIL THUIS komen”.
Ik geloof erin dat ieders unieke sleutel voor geluk in ieders eigen kern te vinden is.
Dat is waarom ik, om thuis te komen, een tijdje mijn uiterlijke thuis ga verlaten.
Om ruimte te geven aan mijn innerlijke thuiskomst.

op zoek naar de stilte

stilte om te kunnen voelen
stilte om te kunnen zijn
woordeloos en zonder doelen
stilte in mijn lijf en brein

geen vermaak om te verhullen
hoe ik één ben met de tijd
als ik die niet neig te vullen
slechts stil ben in aanwezigheid

zonder haast en ook haast zonder
enig besef van klok of plek
is het NU een scheppend wonder
geen creatie is te gek

maak het eens oorverdovend stil
denk zelfs geen flinterdun geluid
dat maakt vol-ledig het verschil
in: kom je thuis of ga je uit…?

? Francy ?