Dit weekend was opnieuw een bijzondere. Ik grossier erin tegenwoordig.
Samen met een lieve vriendin zou ik afgelopen voorjaar naar Birmingham afreizen, om daar een vierdaags event van niemand minder dat Tony Robbins bij te wonen.
Een inmiddels oud verhaal vertelt waarom dát niet doorging.
Om de pijn te verzachten was er dit weekend (vier dagen vanaf donderdag) een online event, als extraatje naast het live event dat volgend jaar hopelijk door kan gaan.
Het virtuele event is groots en meeslepend. Zoals alles aan de grote NLP-meester.

De afgelopen week was een bijzondere voor me.
Voor het eerst in jaren was ik alleen thuis.
Dochters in hun eigen huizen in het westen van het land.
Zoonlief bij zijn vriendin in quarantaine i.v.m. een positief geteste huisgenoot.

En ik? Ik heb herfstvakantie en ineens alle tijd met mezelf.
Dat is lang geleden. Ik denk bijna 25 jaar.
Natuurlijk was er wel eens een weekje dat de kinderen bij hun vader waren in een vakantie. Dan had ik zo’n week al snel propvol gepland met van alles.
Nu we echter in deze Corona-toestand zitten met elkaar, is er toch veel minder afleiding.
Het is stiller deze week, soms is het ronduit stil.
En als het stil is, hoor ik die stem ineens veel luider. Welke stem?

Dat is wat mij betreft een “moeten” die we erin mogen houden?.

Als fouten maken moet, dan mogen we experimenteren. Toch?
We mogen grenzen opzoeken bij onszelf. Graag zelfs. Dan maken we fouten en dan noemen we dat feedback.
Volgens mijn filosofie bestaan er namelijk geen fouten. Fouten zijn feedback.

Soms gaan we met dat experimenteren onbedoeld over de grens van een ander. We maken een verkeerde inschatting. Ken je dat?

Soms is het zo dat wanneer een recht een plicht wordt, de passie sterft.
Het recht op onderwijs werd leerplicht.
De autoriteiten gingen met elkaar bepalen wát we dan precies onderwijzen moesten. Bijna tot op de letter ontstond het curriculum. We gingen het geleerde toetsen, met heel belangrijke, landelijk genormeerde toetsen. De lat ontstond…
Er werd bepaald dat kinderen in 8 basisschooljaren 7520 uur les moeten krijgen. Men bedacht ook dat alles geleerd kon worden binnen de vier muren van een schoolgebouw.

Wat een prachtig woord is SPELENDERWIJS; al spelende wijs zijn.
Als ik buiten op het schoolplein loop en kinderen zie spelen, overleggen, ruziemaken, schaterlachen, dansen, ontdekken en ervaren dan weet ik dat dit de plek is waar ze waanzinnig veel leren.
Een plek waar ze als mens enorm groeien.
Het spelen houdt kinderen wijs.
Juist ja.
Het hóudt ze wijs.