Dit is de titel van een boek dat ik nooit heb gelezen.
Ik heb er in mijn hoofd wel een eigen versie van geschreven.
Wat is het toch vreemd dat we als meisje, als vrouw, anno 2021 nog steeds braaf willen zijn.
Dit zal niet voor iedereen gelden, maar toch voor velen wel.
Brave meisjes zijn lief, zorgzaam, niet lastig, niet boos, niet wild of gek.
We vechten niet, we schikken ons, we houden wijselijk onze mond.
We klimmen alleen op de maatschappelijke ladder als we zeker weten dat we het waard zijn.
En aan die laatste overtuiging ontbreekt het ons nogal eens.
We weten diep vanbinnen echt wel wat we waard zijn.
We bevechten zelden onze positie, dit hebben we niet geleerd.
Als we al vechten doen we dat liever voor een ander, voor diens recht en positie.
We schreeuwen niet van de daken wat we allemaal kunnen en in onze mars hebben; dat is namelijk niet hoe brave meisjes zich gedragen.

Ik denk dat deze houding in ons vrouwelijk DNA van oudsher ingebakken zit.
We leren het (on)bewust. We geven het (on)bewust weer door aan onze dochters.

Deze week kwam m’n nieuwe telefoon.
Een prachtexemplaar, van dezelfde fruitige firma als de vorige.
Deze fruitige bende zet de gegevens moeiteloos van het ene toestel over naar het andere.
Het enige wat je moet doen is al dat lekkers op elkaar leggen en voilà!
Apple-tje eitje.
Zou je denken…
Ik heb waarschijnlijk nogal veel (on)zinnigs op de harde schijf van de telefoon staan.
Het innige contact tussen mijn oud en nieuw duurde zó lang.
Ik heb ondertussen gekookt, gegeten, gewandeld, koffiegedronken en dit blog geschreven.
Nog steeds geen teken van enige vordering.
De wifi was denk ik overbelast, de avondklok zal ook niet geholpen hebben…
Niet te doen, zo lang dit duurde.
Nou, het deed tóch wel iets. Met mij, zo merkte ik.
Mij werd iets pijnlijk duidelijk; ik ben in de ban van het kleine scherm.

Ik was m’n boeken aan het opruimen en herschikken in de kast van m’n tuinkamer.
De plek waar ik sinds een half jaar m’n “praktijk” heb.
Een plek die als thuiskomen voelt.
Er viel een briefje uit één van de boeken.
Ik heb de gewoonte om soms kreten/woorden op te schrijven die me op dat moment ingegeven worden. Vaak doe ik er veel later pas iets mee. Of nooit…
Op dit briefje had ik geschreven:

In de toekomst kijk ik later wel.

De waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid. Zo helpe mij God.

Ja, dat is een mooie. Want als iedereen een eigen waarheid heeft én als die waarheid aan verandering onderhevig kan zijn, dan is dat nógal een opdracht.
Politici worden er regelmatig om in de pan gehakt: “een half jaar geleden was dit uw waarheid en nu zegt u iets anders. U bent niet consequent, u waait met alle winden mee…”.

Dat mag dus blijkbaar niet.
We mogen onze waarheid niet (meer) bijstellen.
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit een beetje een spannende ontwikkeling vindt.
Het resulteert er namelijk in dat mensen die graag nadenken en onderzoeken, voorzichtig worden met het delen van hun waarheid.
Mensen die minder nadenken roeptoeteren hun waarheid veel gemakkelijker. Zij zijn ook minder geneigd die waarheid bij te stellen op basis van een ander perspectief.
Het podium gaat vaak naar de roeptoeters.
Mensen die de zaak van verschillende kanten bekijken houden zich “wijselijk” stil.
Zij weten dat ze misschien morgen vanuit een ander perspectief hun waarheid weer wat bij zullen stellen. In dat geval kunnen ze zomaar voor slappeling uitgemaakt worden.
Daar zit natuurlijk niemand op te wachten.

Levendig kunnen fantaseren is een fantastisch? talent.
Een kind kan helemaal opgaan in een fantasiewereld. Magisch, kleurrijk en gewaagd.
Alles is mogelijk, alles is voorstelbaar.
Een kind stelt zich zonder grenzen en terughoudendheid het meest wonderlijke voor.
Totdat iemand het vertelt dat “dat eigenlijk niet kan” en “dat wel een beetje gek is”.
Kinderen gaan dat geloven en vertellen elkaar op een bepaalde leeftijd dat fantaseren zinloos en kinderachtig is.
Het gevolg; een steeds beperkter fantasie, een steeds kleiner voorstellingsvermogen.
En laat nou net dat voorstellingsvermogen zo helpend zijn bij het verwezenlijken van onze dromen. Wat we kunnen fantaseren, dat kunnen we realiseren.
Sterker nog; het is dé manier om dat te manifesteren in ons leven, waar we echt naar verlangen. Het is de sleutel tot onze eigen mooiste werkelijkheid.