En dan is het bijna weer 1 december.
Voor de drieëntwintigste keer in mijn leven zal ik deze dag bewust beleven.
Het is de dag dat mijn mooie mannetje op de wereld kwam, terwijl hij diezelfde wereld twee dagen daarvoor al had verlaten.
Ik was zevenentwintig, drie jaar ouder dan mijn oudste dochter nu is.
Als ik dat bedenk dan komt het besef hoe jong ik was.
Het lijkt het me nu een zwaar lot voor een jonge vrouw van zevenentwintig jaar.
Hoe deed ik dat? Hoe dealde ik met de situatie?
Terugkijkend deed ik dat zoals ik nog steeds met ingewikkelde situaties omga.

De grootste en meest life changing beslissingen heb ik veelal intuïtief genomen.
Ik voelde dat ik het kon doen, dat ik het te doen had of dat ik ergens in of uit moest stappen. Meestal had ik niet de beste argumenten, en dat maakte me ook niet uit. Ik voelde het zo sterk dat ik het gewoon wíst. Intuïtief weten…

De keuzes die ik maakte waren niet meteen voor de hand liggend.
Mensen die mij kennen weten dat die beslissingen ook niet altijd leidden tot geluk en eeuwigdurende zaligheid. Toch heb ik van geen van deze beslissingen spijt. Alle wendingen in mijn leven hebben me iets geleerd en wat moois gebracht. Iedere afslag die ik nam leidde me ergens heen waardoor ik nu ben wie en waar ik ben. En dáár ben ik gelukkig mee.

Ik kan heel gefascineerd zijn door woorden. 

Hoe ze zijn opgebouwd, hoe je ze kunt ontleden en hoe we ze betekenis geven.
Ieder op onze eigen manier.
Daarnaast houd ik ook enorm van het spelen met woorden; ze in een andere context plaatsen om te voelen wat de woorden dan teweegbrengen.
Mijn dochter had het vroeger over “zonnebraden”.
Dat leek me altijd al een veel logischer woord dan “zonnebaden”.
Zeker met haar huid die van wit naar rood en terug naar wit ging.
Mijn zoon riep, als het spannend werd, uit: “de spanning stijft”.
Hiermee gaf hij feilloos aan dat hij stijf van de spanning stond.
Woordspelingen die de kern raken.
Net zoals het woord woordspeling. Het spelen met woorden…

Houden van een ander mens, in een liefdesrelatie.
Ik ben er nog niet zo goed in.
Ik houd van mijn kinderen, mijn ouders en mijn familie. Zonder twijfel en zonder limiet.
Ik kan van kinderen op het schoolplein houden door alleen maar naar ze te kijken. Ik kan van mijn vriendinnen houden zonder dat ik precies weet waar ik ze zo lief om heb. Ik kan van een karakter in een boek houden en van Ludovico Einaudi, zonder dat ik de mens ooit ontmoet heb, enkel en alleen om het betoverende pianospel.

Het leek me altijd gemakkelijk om van een ander te houden; als jong meisje was ik om de haverklap verliefd en ik ben twee keer bij mijn volle bewustzijn in het huwelijk gestapt. Totdat de dood ons scheidt… Of toch niet…?

Ken je dat gevoel?

Dat jouw gedachten-wereld alleen van jou is?
Dat je in je gedachten-wereld alleen bent?

Twee zinnen die bijna hetzelfde zijn en waar je wellicht ook hetzelfde mee zou kunnen bedoelen.
Het gevóel dat het oproept is, voor mij in ieder geval, in beide gevallen totaal anders.

Het verschil zit ‘m hierin: Zit jij aan het stuur en voel je je de schepper van je eigen leven, of overkomen jou dingen en voel je je overgeleverd aan je eigen leven?

Eerlijk is eerlijk. Ik zou altijd het eerste willen én soms voel ik me gewoon helemaal niet zo sterk en krachtig. Dan ben ik wat wiebelig. Zo noem ik het tegenwoordig (dat heeft iets liefs en onschuldigs en is ook goed te fixen; een wiebelige tafel heb ik zo onder controle met een bierviltje).