Ja, misschien wel het eerste woordje dat we leren.
Ik vermoed dat er tegen een baby voornamelijk JA gezegd wordt.
Het zou kunnen dat je in gedachten die tante boven een wieg ziet hangen:
Ja! Jij bent een lieve jongen hè, ja! ?
Als de kleine gaat lopen om de wereld te ontdekken, komt de waarschuwende NEE.
En de liefdevolle “pas op” en de geïrriteerde “niet doen”.
En NEE horen we daarna nog heel vaak.
Zo vaak dat we het automatisch ook heel vaak tegen onszelf gaan zeggen.
“NEE, dat kan ik niet. NEE, dat mag ik niet. NEE, dat is niets voor mij. NEE, dat durf ik niet.”

Ken je dat gevoel? Dat je energetisch leegloopt bij sommige mensen?
Dat je doodmoe en futloos op de bank ploft na een bezoekje aan deze of gene?
En ken je ook dat gevoel dat je helemaal opgeladen bent na een wandeling met die ene vriendin? Dat je je vrolijk en vol plannen voelt na een gesprek met die collega?

Of: Je komt een kamer binnen en voelt meteen een onrustige spanning.
Of: In de supermarkt raak je geïrriteerd, terwijl je van nature heel geduldig bent.
Het kan zomaar zijn dat je de gedachten of energie van anderen overgenomen hebt.
Dit merk je vooral wanneer je iets denkt of doet wat niet bij je natuurlijke staat van zijn past. Alles is energie. Ook gedachten en gevoel. We “besmetten” elkaar er voortdurend mee.

Ik geloof erin dat we hier zijn om te werken aan een levensplan.
In dat levensplan kom je vaak dezelfde thema’s tegen.
Thema’s die blijven opduiken in je leven.
Net zolang totdat je ze geleefd/beleefd/begrepen en losgelaten hebt.
In mijn levensloop komt “verlies” voor als thema.
Evengoed komt “geluk” als een thema voorbij.
“Verlies” en “geluk” hebben een andere lading gekregen gedurende mijn leven.
Vroeger was ik bang om het geluk te verliezen.
Tegenwoordig ben ik veel minder angstig voor verlies.
Daarnaast is er beduidend meer dankbaarheid richting het geluk in mijn leven.
Misschien is er zelfs een causaal verband tussen beide ontwikkelingen te ontdekken.

Ik beschouw mezelf als iemand die leeft vanuit vertrouwen.
Mijn focus is doorgaans op het goede, ik zie snel mogelijkheden en ben positief ingesteld.
Persoonlijk vind ik het nog niet altijd gemakkelijk om boosheid te uiten.
Ik weet echt wel dat ik met het tonen van boosheid mijn grenzen aangeef.
Toch klinken er stemmetjes in mijn hoofd:
“Toe Francy, doe niet zo hysterisch!”
“Straks begrijpen mensen mijn boosheid niet en wijzen ze me af…”
“Als ik in mijn boosheid maar niet ga huilen, dat lijkt zo zwak.”

Kinderen die anders zijn, anders denken en meer voelen…
De wereld heeft hen nodig.
Laten we hen niet in het oude systeem proppen.
Als we hen laten zíjn, zullen ze zich ontpoppen in hun volle pracht en potentie.

Deze kinderen die zich anders voelen.
Ze raken me…
Wat mij raakt is dat ze zichzelf zo vaak veroordelen.
Ze zien dat ze anders zijn dan andere kinderen.
Ze voelen zich niet altijd thuis in onze prestatiewereld met dwingende systemen.

Het is onze taak als volwassene, als ouder, als leerkracht, om: