Op dit moment voelt het voor mij of er veel verandert in m’n leven.
Gek genoeg is dat vooral aan de binnenkant zo.
Uiterlijk ben ik dezelfde en in mijn zichtbare leven is ook niet zoveel veranderd.
In mijn “onzichtbare” binnenleven des te meer.
Mensen die dicht bij me staan merken de verandering al langere tijd op.
Ik ben stiller, rustiger, vaker alleen, minder duidelijk in wat ik ergens van vind…
Ik ben wat “vind-loos” aan het worden.
Het is steeds lastiger voor me om ergens een mening over te vormen.
Het lukt niet meer zo goed een standpunt in te nemen of een oordeel te vellen.
Ik weet het vaak niet (meer).
Is dat erg? Nee hoor, ik vind ? dat helemaal niet erg.

De laatste tijd ben ik erg gefascineerd door het woordje ‘mijn”.
Het woord suggereert bezit en bezit geeft vaak inhoud aan iemands identiteit.
Dat kan als in “mijn kinderen”, oftewel: ik ben moeder/vader.
Of “mijn voetbalclub”, oftewel: ik ben onderdeel van de club.
“Mijn huis/auto/boot/camper”, oftewel: ik ben succesvol, ik ben eigenaar van...
En wat te denken van “mijn burn-out/reuma/hartkwaal/astma”.
Ik vraag me dan af; heeft de uitspreker van deze “mijn” zich geïdentificeerd met zijn/haar ziekte of kwaal? En zo ja, wat doet dit dan met diens zelfbeeld en energie?
Ik betrap mezelf er ook regelmatig op.

Een reis naar binnen, een reis naar mijn eigen kern.
Dat is de reis die ik al een tijd geleden begonnen ben.
Deze reis is “mede mogelijk gemaakt” door allerlei gebeurtenissen in mijn leven.
Zoals in ieders leven van alles plaatsvindt.
Ik merkte dat ik steeds meer behoefte kreeg te begrijpen waarom deze dingen plaatsvonden in mijn leven en waarom ik erop reageerde zoals ik dat deed.
Ik merkte dat ik vaak reageerde vanuit gewoonte, vanuit een aangeleerd gedrag;
zo deden we dat vroeger bij mij thuis;
zo verwachten de mensen in mijn omgeving dat van mij;
zo is het veilig voor mijn kinderen;
zo kan ik rekenen op begrip van mijn vrienden…

Ken ik mij? Wie ben ik dan?
Op deze vraag is mijn primaire reactie: Ja, natuurlijk ken ik mij.
Ik ben een vrouw, 51 jaar, moeder, dochter, zus, vriendin, boerderijkind, schoolleider, coach, creatief, wandelaar, woon in Twente, leer en lees graag, houd van schrijven….
Allemaal waar én er zijn meer mensen die aan dit profiel voldoen.
Mensen waar ik in wezen weinig mee gemeen heb waarschijnlijk.
Dus, nogmaals:
Ken ik mij? Wie ben ik dan?
Wie ben ik in wezen?
In de kern van mijn zijn, als alles wát ik ben wegvalt.
Wie ben ik dan nog steeds?

Overgave.

Het is een thema voor mij deze afgelopen paar dagen.
Degenen die me gevolgd hebben op fb weten dat ik deze zomer een wandelreis door Umbrië (Italië) gemaakt heb in mijn eentje.
Het is de eerste keer in mijn 51-jarige leven dat ik een dergelijk avontuur ben aangegaan.
Het was intens, vervullend, confronterend en het gaf me een gevoel van vrijheid dat ik nog niet eerder op deze manier ervaren heb.
Ik hield op fb een dagboek bij, een reisverslag van de wandelingen en datgene wat zich in mijzelf voltrok. Het was heerlijk om te doen en het ging als vanzelf.
Ongeremd, moeiteloos en vanuit mijn pure zelf.
Ik was niet bezig met wat “men” ervan zou vinden, of hoe het zou overkomen.
Ik schreef bijvoorbeeld vrijuit over mijn vertrouwen in engelen.
Ik deelde hoe ik soms praat met mijn overleden vader en zoon.